دکتر مهرداد ویس کرمی، عضو کمیسیون آموزش و تحقیقات مجلس شورای اسلامی هم بدون ارائه آماری از نیاز دانشگاه‌ها به اعضای هیئت علمی، به قدس می‌گوید: بعضی از مؤسسه‌های آموزش عالی غیرانتفاعی ما به میزان نیاز از اعضای هیئت علمی تمام‌وقت استفاده نمی‌کنند. از این رو توقع آموزش با کیفیت و تولید علم از دانشگاه‌هایی که فقط بر اساس استادان حق‌التدریس و پاره‌وقت اداره می‌شود دور از واقع‌بینی است.
وی نیز در بحث دلایل مشکل یاد شده، به موج تقاضا برای ورود به دانشگاه‌ها در دهه ۶۰ و تصمیم نظام برای مدیریت آن با ایجاد دانشگاه‌های غیرانتفاعی اشاره می‌کند و می‌گوید: البته انتظار این بود صدور مجوز و فعالیت این نوع دانشگاه‌ها از همان ابتدا با قوانین و مقررات جدی و استاندارد، انجام گیرد اما تأثیرگذاری افراد ذی‌نفوذ در قانون‌گذاری، اجرای قانون و نظارت بر حسن اجرای آن موجب شد این نوع دانشگاه‌ها به سمت واحدهایی با رویکرد درآمدزایی یا اشتغال یا کسب جایگاه اجتماعی سوق پیدا کنند و در نتیجه رقابت بر سر جذب بیشتر دانشجو و مدرک‌گرایی در میان آن‌ها به یک هنجار تبدیل شد. از سوی دیگر تعدادی از مردم به عنوان کارمند و از طریق این دانشگاه‌ها ارتزاق می‌کنند که حذف یا تضعیف آن‌ها این قشر از جامعه را دچار مشکل و همین موضوع تصمیم‌گیری درخصوص آن‌ها را برای قانون‌گذار و مجری و ناظر دشوار می‌کند. بنابراین در چنین شرایطی، هنر بسیاری از مراکز آموزشی غیردولتی حفظ حیات نباتی‌شان با اعضای اندک هیئت علمی و حق‌التدریس شده است به همین دلیل تمایلی به جذب هیئت علمی ندارند، چون هزینه بیشتری برای آن‌ها دارد.
ویس کرمی با اشاره به اینکه ساماندهی مؤسسه‌های آموزش عالی غیردولتی با پیچیدگی‌های خاصی همراه است، تصریح می‌کند: انگار دانشگاه‌های غیرانتفاعی تبدیل به یک مسئله سیاسی، فرهنگی و اجتماعی برای کشور شده که حل آن از توان نهادهای انتخابی مانند مجلس و دولت که تحت تأثیر لابی‌های قدرتمند اجتماعی و سیاسی قرار دارند و نیز به طور عمده در تصرف افراد ذی‌نفع و دارای تعارض منافع هستند، خارج است. بنابراین باید نهادها و سازمان‌هایی مانند شورای انقلاب فرهنگی که هم وظیفه سیاست‌گذاری دارند و هم به طور طبیعی از فضای غیرکارشناسی دور هستند به این قضیه ورود پیدا کنند و با کار کارشناسی و سیاست‌گذاری درست، سیستم آموزشی کشور را از این مشکل بزرگ نجات دهند.
انتهای خبر/
http://drveis.ir/?p=13326
